Jazzism oordeel: **** Hij kijkt nu al uit de ogen als Lester Young in zijn nadagen, en dat voorspelt weinig goeds. Drank, vale ochtenden, zweetlucht en as in de mond. Ian Siegal is namelijk pas midden dertig en heeft al een leven van gescharrel en gehussel achter zich. Toch is deze Engelsman een waarachtige topper. Siegal zingt en speelt opmerkelijk expressief gitaar, maar dat is lang niet alles. Dit is iemand die de blote kont van de blues kan kussen, en ook nog op allerlei manieren. Een tovenaar, een ingewijde. Meat & Potatoes is een cd die de aandacht geen moment laat afdwalen. Siegal kan diverse stemmen opzetten, en schrijft ook nog bliksems interessante teksten. Zo is de song Work in feite een oraal gedicht, bestaande uit individuele woorden, die als een blues rap worden uitgestoten. En een titel als Drowned my Sorrows (But they sure learned how to swim) is meteen al klassiek. Een tweetal interludes prikkelt de belangstelling nog meer; zo is het eerste fragment Cookin with Sam een hoofs gebaar naar (uiteraard) Sam Cooke. Pracht album. Coen de Jonge, redactie Jazzism
|